تلویزیون هوشمند؛ عبارتی که این روزها بسیار می‌شنویم. دستگاه‌هایی که علاوه بر نمایش کانال‌های مختلف تلویزیونی امکان اتصال به اینترنت را دارند، حتی مدل‌های پیشرفته‌تر آن‌ها صدای شما را شنیده و دستوراتتان را اجرا می‌کنند. اما آیا با تمامی این پیشرفت‌های انجام گرفته، رؤیای یک تلویزیون هوشمند واقعی به تحقق پیوسته یا هنوز در ابتدای راه هستیم؟ برای یافتن پاسخ این سوال بد نیست نگاهی به وضعیت فعلی این دستگاه‌ها بیندازیم.






تلویزیون‌های هوشمند عمدتا از سال 2007 به بعد وارد بازار شدند. شرکت‌هایی همچون ال‌جی، سامسونگ، پاناسونیک، شارپ و توشیبا همگی از همان ابتدا با معرفی پلتفرم اختصاصی خود نشان دادند که به خوبی به پتانسیل بالای این نوع تلویزیون‌ها واقف‌اند. تلویزیون‌هایی که با اتصال به اینترنت می‌توانید در آن‌ها اپلیکیشن نصب کنید و به راحتی به وب‌گردی بپردازید. گرچه در ابتدا مجبور به اتصال کابل شبکه بودیم اما امروز اکثریت تلویزیون‌هایی که عنوان هوشمند را به یدک می‌کشند دارای کارت شبکه بی‌سیم یا WiFi داخلی هستند.






شاید این سؤال در ذهن تداعی شود که این تلویزیون‌ها با چه نرم‌افزار یا سیستم‌عاملی کنترل می‌شوند؟ سیستم‌های نرم‌افزاری اکثر این دستگاه‌ها قدرت گرفته از لینوکس، اندروید و دیگر سیستم‌عامل‌های متن-باز یا Open-source هستند؛ منتهی با این تفاوت که شرکت سازنده، سیستم عامل را برای سخت‌افزار تلویزیون شخصی‌سازی کرده و ظاهر کاربری آن را به دلخواه تغییر می‌دهد.


باید اذعان نمود که دو شرکت ال‌جی و سامسونگ در زمینه تلویزیون‌های هوشمند فعال‌تر از دیگر شرکت‌ها عمل کرده‌اند. به عنوان مثال، جدیدترین مدل شرکت سامسونگ، با داشتن وب‌کم داخلی دارای قابلیت‌هایی همچون تشخیص اشارات و حرکات دست، تشخیص چهره و همچنین کنترل صوتی است که آن را از دیگر محصولات متمایز می‌سازد. اگر چه شاید کیفیت اجرای امکانات یاد شده در حد ایده‌آل نباشد اما قدمی درست در مسیر هر چه بیشتر هوشمندسازی تلویزیون‌ها به شمار می‌آید. اضافه کنید امکاناتی همچون گفتگوی تصویری و قابلیت مشاهده ویدیوها از طریق Netflix، HuluPlus، Youtube و … را که هرکدام به عنوان اپلیکیشن نصب شده و در صورت نیاز به راحتی به‌روزرسانی می‌شوند.





تصویر بالا گرچه توسط سامسونگ و برای نشان دادن قابلیت تشخیص حرکات دست ساخته شده ولی شاید شما را به یاد مایکروسافت و محصول کینکت این شرکت نیز بیندازد. مایکروسافت با توجه به محبوبیت کینکت می‌تواند گام‌های اساسی‌تری در زمینه ورود به عرصه محتوای تلویزیون داشته باشد.

در میان رقابت غول‌های فناوری، شرکت‌های کوچک نیز بیکار ننشسته‌اند. یک شرکت چینی اخیرا تلویزیونی 26 اینچی بنام Ice Screen معرفی کرد که با سخت‌افزار نسبتا قوی خود جلب توجه می‌کند. پردازشگر دو هسته‌ای Cotex A9 یک گیگاهرتزی به همراه 4 گیگابایت رَم که دارای WiFi داخلی و پورت‌های ورودی USB، HDMI و SD Card است و می‌تواند تصاویر را بصورت افقی و عمودی نمایش دهد. سیستم‌عامل به کار رفته در این تلویزیون 315 دلاری نیز اندروید است.





اما اگر دنبال‌کننده خبرهای فناوری باشید حتما تا کنون راجع به شایعات مربوط به قصد اپل برای ورود به بازار تلویزیون شنیده‌اید. این شرکت البته محصولی بنام Apple TV را از قبل دارد که تنها یک جعبه کوچک با طراحی زیباست که با اتصال به تلویزیون و اینترنت، بعنوان واسطه جهت مشاهده آنلاین ویدئوها عمل نموده و با سرویس‌هایی همچون Netflix و HuluPlus سازگار است. البته این محصول هیچ‌گاه برای اپل حکم محصولی راهبردی را نداشته، همان‌طور که استیو جابز در کنفرانس D5 از آن به عنوان یک پروژه سرگرمی برای این شرکت یاد کرد، چون اعتقادی به رشد بازار محصولات مشابه به دلیل انحصارطلبی شرکت‌های فراهم‌کننده شبکه‌های کابلی تلویزیون نداشت.





ولی شایعات در مورد تلویزیون اپل زمانی بیشتر شد که جابز قبل فوت‌اش، در بیوگرافی منتشر شده از آخرین پروژه‌ای که درگیر آن بوده پرده برداشت. او مشتاق بود همان کاری را که برای کامپیوترها، پخش‌کننده‌های موسیقی و تلفن‌های همراه انجام داده بود، در مورد تلویزیون‌ها هم عملی نماید. جملات زیر عینا به نقل از وی در این کتاب آمده است:

با این اوصاف، در چنین تلویزیونی به طور حتم دیگر کاربر نیاز به وَر رفتن با کنترل از راه دور نداشته و به سرعت برنامه مورد علاقه خود را پیدا می‌کند. البته اپل برگ برنده دیگری هم دارد. فناوری Siri که بهانه فروش آی‌فون 4s شد می‌تواند بصورت گسترده در این تلویزیون به کار گرفته شود و تا حد زیادی کاربران را از ریموت کنترل دستی بی‌نیاز سازد. سیستم‌عامل iOS نیز می‌تواند مغز متفکر چنین تلویزیونی باشد، با امکان اجرای تمامی اپلیکیشن‌هایی که قبلا توسط اکانت آیتونز خود خریداری کرده‌اید؛ ترکیبی هوشمندانه از یکپارچه‌سازی که اپل تا بحال نشان داده که به خوبی از عهده‌اش برمی‌آید.


اما اپل هنوز نیازمند یک برگ برنده دیگر برای موفقیت چنین محصولی خواهد بود و آن چیزی نیست جز تفاهم با شبکه‌های کابلی. مشابه همان تفاهمی که قبلا اپل موفق شد با شرکت‌های فعال در زمینه موسیقی برقرار کرده و به لطف استقبال بی‌نظیر کاربران، سود کلانی را نصیب این شرکت‌ها و خودش نماید. اخیرا در این مورد نیز اخباری منتشر شده که نشان می‌دهد این شرکت در حال مذاکره با شرکت‌های مربوطه است.




طرح مفهومی از تلویزیون احتمالی اپل

یکی از جنبه‌های جذاب و شیرین فناوری، امکان خیال‌پردازی و امید به تبدیل به واقعیت شدن این تصورات است. اگر موافق باشید در انتهای این مقاله اندکی هم تصوراتمان را از آینده این فناوری به اشتراک بگذاریم.


فرض کنید که از سر کار برگشته‌اید و با ورود شما به اتاق نشیمن، تلویزیون بصورت خودکار روشن می‌شود. طبیعتا با چک کردن زمان ساعت، باید منتظر پیغامی با مضمون خسته نباشید و خوشامدگویی از طرف تلویزیون هوشمندمان باشیم. موسیقی‌ای ملایم جهت آرامش اعصاب شما پخش شده و سپس با دستوری صوتی جدیدترین اخبار را درخواست می‌کنید. هر زمان که دوست داشتید قسمت جدید سریال محبوبتان را فراخوانی نموده و بدون نیاز به هرگونه وسیله جانبی و عینک مخصوص، از پخش سه‌بُعدی آن لذت می‌برید.

شاید اما شما متاهل بوده و صاحب فرزند باشید. زمانی که فرزندتان روبروی تلویزیون قرار می‌گیرد، با تشخیص صورت و یا پردازش جثه و قد وی، تنها محتوای مناسب با سن او پخش می‌شود و خیالتان از این بابت راحت می‌گردد.


تمامی این تصورات در آینده نزدیک امکان‌پذیر خواهند بود، اما تنها یک سوال باقیست؛ چقدر تا آن روز فاصله داریم؟ خوشحال می‌شوم اگر شما هم نظرات و تصورات خودتان را در رابطه با آینده تلویزیون‌های هوشمند با ما و خوانندگان عزیز در میان بگذارید.